85. Matrioszka, matrioszka, matrioszka maja

Mam chyba jakiś deficyt z dzieciństwa, bo zawsze uwielbiałam tę zabawkę, a nigdy jej nie miałam. Matrioszka urzeka moje serce w każdym wydaniu. Miałam już koszulkę z wielką babuszką, marzyła mi się tapeta w taki wzór, marzenia o swetrze w ten wzór jeszcze nie umarły, a są dość realne. Dziś przedstawiam Wam koszulę. Właśnie w matrioszki. Musiałam mieć ten materiał, bo inaczej chyba bym się udusiła.

Materiał jest przyjemny w dotyku i mało się gniecie. Chciałam wypróbować ten fason. Jest dość wygodny, dobrze wygląda wpuszczony za pasek spódnicy lub spodni.
Bardzo lubię spodnie w wysokim stanem, ale sklepowe spodnie są dla mnie za krótkie. W sensie spodnie z wysokim stanem wypadają u mnie jak spodnie ze stanem typowym. Miałam kilkakrotnie spodnie kupione w second-hand i nigdy nie miałam takiego problemu. nowoczesne fasony są dla mnie dziwne. Jakby współcześni projektanci nie brali pod uwagę, że kobiety mogą mieć talię o ponad 20 cm węższą niż biodra.

Dziś koszula w towarzystwie czarnej spódnicy, którą mieliście okazję już podziwiać (o tu).
Moja ulubiona torebka, pamiątka z podróży i jesienne botki, lekko ocieplane. Nigdy nie wiem, co mam napisać więcej, bo ani nie są to rzeczy z jakiś najnowszych kolekcji, ani nie towarzyszą im żadne cudowne, niebywałe historie.
To może napiszę jak mi się szyło. Całkiem dobrze, wykończyłam bluzkę szwami francuskimi. Pliska nie jest najlepiej skrojona, wzór jest przesunięty. Na początku mi to nie przeszkadzało, ale teraz trochę żałuję, że nie przyłożyłam się bardziej do krojenia tej części bluzki. W kolejnych modelach będę bardziej zwracać na to uwagę.

Wstążeczka pożyczona z innej koszuli, tu też pasuje. Podciągnięte rękawy, to już mój znak rozpoznawczy. W długich, zapiętych rękawach czuję się po prostu chora.